Posiadają bardzo zróżnicowaną strukturę: mono-,
di- i triazowe, triarylometanowe, ksantenowe, chinolinowe i indygoidowe. Formy tych związków
rozpuszczalne w wodzie najczęściej otrzymuje się przez wprowadzenie
do cząsteczki barwnika grup sulfonowych lub karboksylowych. Strącenie tych barwników w postaci soli, najczęściej glinowych, umożliwia otrzymywanie
barwnych pigmentów, nierozpuszczalnych w wodzie. Są to tak zwane laki. Zaletami syntetycznych barwników organicznych
są: ich niższa cena w porównaniu z ceną barwników naturalnych,
duża standardowa moc barwienia, trwałość i odporność na środowisko
oraz różne formy handlowe preparatów (proszki, roztwory, pasty).
W Polsce dozwolone jest stosowanie wielu z dostępnych na rynku barwników
syntetycznych m.in.: tartrazyna (E102), żółcień chinolinowa (E104), żółcień pomarańczowa FCF (E110), azorubina (E122), amarant (E123), czerwień koszenilowa (E124), czerwień allura (E129), błękit patentowy V (E131), indygotyna (E132), błękit brylantowy FCF (E133), czerń brylantowa (E151) oraz fiolet metylowy.
.JPG)
.JPG)
